2012-1-28 De hartstichting dichterbij

Ik heb het er maar druk mee, met mijn lezingen voor de hartstichting bedoel ik. Daar ben ik nu zo’n anderhalf jaar mee aan de gang. We zijn in Nederland met elf voorlichters die de boodschap van de hartstichting uit moeten dragen. Ieder heeft zo zijn regio en dat komt ongeveer neer op een provincie per persoon. Voor mij is dat, hoe kan het anders, Noord-Brabant. Dus reis ik nu de hele provincie door: van Willemstad tot Ossendrecht en van Sint Antonis tot Budel om maar eens wat plaatsen te noemen. Ik kom bij een heel scala aan verenigingen en bedrijven. Zo was ik afgelopen week bij SNB: dat is slibverwerking Noord-Brabant, gelegen op industriegebied Moerdijk, volgende week ga ik naar een sociale werkplaats in Oosterhout en naar enkele vrouwenverenigingen. Verder zit ik met name bij seniorenverenigingen, kbo’s, ehbo’s, sportverenigingen, scholen en bij collectantenavonden.Bij deze laatste groep vertel ik mijn levensverhaal: mijn harttransplantatie, een onbetaalbaar geschenk.

Steeds meer word ik trouwens met dit verhaal ingezet elders in den lande. Volgend week Hoofddorp en Hardinckveld-Giessendam, de week erna Groningen. Ik ben er eigenlijk best trots weet je dat. En die drukte? Als je iets graag doet is dat helemaal niet erg.

2011-12-23 Orthomoleculaire voeding

Een hele mond vol. Zoals in het vorige stukje aangekondigd, ben ik overgestapt op orthomoleculaire voeding. Dat is voeding die zo weinig mogelijk bewerkt is, waarbij geprobeerd wordt om het lichaam optimale voedingsstoffen te geven. Dat betekent biologisch vlees, in de oceaan gevangen vis, heel veel fruit en groente, veel noten en amandelen.
Het betekent daarentegen geen industrieel bereide voeding, geen suikerhoudende voedingsmiddelen, geen zoetstoffen, nauwelijks tot geen zuivelprodukten.
Dit alles is noodzakelijk omdat de moderne mens geen evenwichtige voeding meer tot zich neemt. Daardoor ontstaan tekorten in essentiële vitamines, mineralen etc. Deze tekorten leiden tot vaak ernstige gezondheidsklachten. Voor de orthomoleculaire visie zijn nagenoeg alle oorzaken van ziekten een gevolg van verkeerd voedsel.
Omdat mij er alles aan gelegen is om me gezond te voelen, ben ik daarmee aan de slag gegaan. Het vergt heel wat discipline, maar het heeft nu al zijn positieve effecten!

4-12-2011 Voeding

De kranten staan er de laatste tijd vol van. In onze westerse wereld krijgen mensen met hun voeding niet meer de stoffen binnen die nodig zijn voor een gezond lichaam op langere termijn. 85 (!) procent van de mensen voelen zich na hun vijftigste niet meer optimaal. De helft van patiënten die een operatie in een ziekenhuis moeten ondergaan hebben twee of meer risicofactoren onder de leden. Dat kan zijn hoge bloeddruk, te hoog cholesterol, overgewicht, te veel langdurige stress, etc.
Te veel zout blijkt eerder tot nierfalen te lijden blijkt uit onderzoek. Men verwacht de komende jaren een explosie aan obesitas en als gevolg daarvan van diabetes. Wat wil je in een land waar slechts 4 procent van de kinderen voldoende groente en fruit binnenkrijgen.

Oorzaken voor dit alles zijn er legio. De voedingsmiddelen industrie is niet bezig met voeding te maken die goed is voor de mens, maar die de mens wil kopen en waar men veel aan verdient. Dus wordt er vanalles ingestopt om de mens te verleiden het produkt te blijven kopen. Reclame doet verder zijn werk.
Bij oma op bezoek krijgen kinderen limonade (vol met pure, verderfelijke suiker), een zakje chips (vol met verkeerde vetten), en bij het naar huis gaan nog een mars (vol suiker) toe.
Ook bekende slogans suggereren gezondheid maar zijn slecht voor de mens: melk is goed voor elk! Vandaar zeker al die verkouden, astmatische kinderen met eczeem en koemelkallergie.
Ga maar eens winkelen in de bekende supermarkt en kijk maar eens wat eigenlijk ongezond is: dan kun je 75 procent zo buiten kieperen!
Wij zijn intussen overgestapt op orthomoleculaire voeding. Daarover volgende keer meer.

16-11-2011 Jaarlijkse onderzoeken.

Het zit er weer op, de jaarlijkse driedaagse. Drie dagen lang ben ik weer binnenste buiten gekeerd in het UZA in Antwerpen. Een jaarlijkse traditie die dit keer begon op 14 november. ’s Morgens om kwart voor zes hoefde de wekker niet af te gaan, want ik was al lang wakker. Om kwartvoor zeven stond ik al in het gekkenhuis dat file heet op de weg Breda-Antwerpen.
Om half acht kon ik me laten inschrijven en begon een lange dag met allerlei onderzoeken. Onder meer had ik mijn jaarlijkse sportwedstrijd: dat is de conditietest. Uitgangspunt steeds: de prestatie van vorig jaar minimaal evenaren. Dat zou wellicht niet mee vallen aangezien ik een maand lang niet gesport had vanwege mijn zware verkoudheid. De fietsproef begint met een zwaarte van 40 watt. Na iedere minuut wordt er 20 watt bijgedaan. Mijn verwachte score op grond van leeftijd en gewicht was 140. Dat was dit keer met twee vingers in de neus. Vorig jaar haalde ik tot 220 watt en dat was het grote streven. Opvallend gemakkelijk kwam ik tot aan die grens en toen wilde ik tot 240 doorgaan. Weliswaar op mijn tandvlees maar ik haalde deze top. Een voor getransplanteerden ongekende prestatie en daar ben ik best trots op.
Op dinsdag kreeg ik een catheterisatie. Een pittig onderzoek en hierna mocht ik 24 uur het bed houden, lang plat op de rug. Er was immers een slagader aangeboord en dat moet wel dicht blijven.
Ik trof het overigens met mijn kamergenoten. Dat was Joop uit Vlissingen, die waarschijnlijk vanwege zijn suiker en vaatproblemen minimaal een paar tenen moet missen. En Bob, een robuuste zuiderbuur, die gescreend werd voor een harttransplantatie. We hebben samen daarover heel wat uitgewisseld, ook emotie, en dat voelde goed. Hou er de moed in Bob en Joop!!

14-10-2011 Zware verkoudheid

Het is nog helemaal niks met me. Vanaf maandag kreeg ik vooral s avonds steeds meer koorts. Aanvankelijk zo tussen 37,5 en 38. Op woensdagavond rond 23.30 uur had ik ineens bijna 39!! Nou, dan voel je je behoorlijk ziek. Ik had het gevoel dat alles binnenin vastzat. Ik hoefde niet te hoesten, geen loopneus. Ik dacht wat doe ik nu. Altijd bellen krijgen we steeds te horen in het UZA in Antwerpen. Dus belde ik de transplantatiecoördinator Walter. Meteen kwam die in actie en nam met een van de drie cardiologen contact op en binnen vijf minuten had ik antwoord. De volgende morgen belde secretaresse Lieve (ze doet haar naam echt eer aan) om te vragen hoe het erbij stond. Ik vind dat zó fantastisch!! Wij getransplanteerden kunnen op elk tijdstip (zoals woensdagavond 23.30 uur) een beroep op ons zorgteam doen. Dat is zo’n geruststelling. De betrokkenheid daar, het altijd klaar staan voor ons als patiënt, dat is echt uniek. Ik vertel dat ook overal, want in Nederland is dat vaak heel anders.

Intussen zijn er foto’s gemaakt, bloed geprikt en ben ik op grond daarvan aan de antibiotica. Dan maar hopen dat ik morgenavond (zaterdag) in een wat betere conditie Ajax kan zien verliezen van AZ. Dat zou helemaal top zijn.

Vandaag geen 1/2 marathon in Eindhoven. (foto Pieter)

Snotverkouden

Je kunt er allerlei andere woorden voor bedenken maar het komt gewoon op bovenstaande neer: ik ben snipverkouden. Al een dag of tien voelde ik dit aankomen. Dat is een steeds terugkerend gegeven: als ik verkouden dreig te worden, kondigt zich dat ruim van te voren aan. Dan leef ik enkele dagen tussen hoop en vrees: zet het wel door, nee, het zet niet door en zo visa versa. Nou, het zette door. Dan voel ik me eerst enkele dagen helemaal uitgewoond, uitgeput, uitgeknepen. Dan lijkt die verkoudheid muurvast te zitten. Ik hoef niet te hoesten, ik heb geen loopneus maar tegelijk een conditie van nul komma nul. Slapen? Een ramp, en geen kleintje maar een grote ramp. Kortom; het is al dagen niks met me. Nu ben ik in fase twee: het begint los te komen: dat lucht op. Veel niezen en veel zakdoekjes nodig. Nu maar hopen dat ik snel in fase drie kom: dan begint de opbouw weer naar boven. Alles bij elkaar ben ik er toch al zo’n twee weken zoet mee. Daar kon de zon van vorig weekend niks aan veranderen.
Dus vandaag geen halve marathon in Eindhoven. Nee, de conditie is niet toereikend.
Inderdaad, ik ben eigenlijk best zielig. Afijn, ze zullen het daar met één toeschouwer minder moeten doen. Ik wilde namelijk niet meelopen hoor….

Sex

Wetenschappers beweren vanalles. Zogenaamd omdat ze een en ander onderzocht hebben. Althans dat zeggen ze. Met grote koppen komt zo’n uitslag van een onderzoek altijd in de krant. Het zal wel waar zijn, wordt dan gedacht, want die of die professor zegt het. En de massa slikt het als zoete koek. Spreek immers maar eens een hooggeëerde wetenschapper tegen. En te controleren valt het evenmin. Hoogstens frons je je wenkbrauwen en denk je: en ik moet dat geloven?
Het vertrouwen in die wereld is bij mij danig geslonken. Ergo: ik heb er geen vertrouwen meer in. Onlangs las ik namelijk ook nog eens in de krant dat wetenschappers bij de start van een onderzoek de conclusie meestal al kant en klaar hebben. Zo kunnen ze dat onderzoek sturen. Erger nog: tot 75 procent geeft in een anoniem onderzoek toe dat ze wel eens het onderzoek manipuleren om een bepaalde uitslag te krijgen om daarmee meer publiciteit of geld te kunnen krijgen. Kortom: we worden aan alle kanten bedrogen, zelfs door onze hooggeleerde professoren. Zoals hoogleraar Roos uit Nijmegen, die zich als fervent vegetariër maar al te graag aansloot bij Diederik Stapel, je weet wel die fraudeur van de Tilburgse universiteit, die in een uit de duim gezogen onderzoek concludeerde dat vleeseters egoistisch zijn.
Vanmorgen las ik in de krant dat weer een andere Amerikaanse wetenschapper heeft ontdekt dat drinken van melk de kans op kanker vergroot. Door het drinken van veel melk wordt je langer en dat geeft weer een grotere kans op kanker.
Wie kun je nog vertrouwen dus? Banken en verzekeringen niet meer (dat is pure maffia), energiemaatschappijen niet, telefoonmaatschappijen niet, de farmaceutische industrie niet, wetenschappers niet en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Wat dit alles met sex te maken heeft? Niks. Alleen wilde ik kijken of u dit stukje vanwege de titel helemaal tot het eind zou lezen. Dit heeft ook een wetenschapper uitgevonden. Die kan overigens wel eens gelijk hebben. Bij u ook?

21-08-2011 Vakantiepret

We zijn er weer even op uit geweest. Op vakantie dan. Tja, we maken ons maar wijs dat we nog wat in te halen hebben.
Twee en een halve week zuid-Frankrijk. Eerst enkele dagen naar een daar wonende neef en echtgenote, toen een week naar een prachtig huis met zwembad met een bevriend stel, tenslotte een week Pyreneeën, vlak tegen de grens met Spanje aan. Door de afwisseling kregen we het (positieve) gevoel dat we ongeveer vijf weken zijn weggeweest.
Vrijdag en zaterdag weer vanuit het uiterste puntje teruggekeerd in het vertrouwde Hilvarenbeek. Wat is een auto dan toch een geweldig vervoermiddel. Zelfs een geweldige luxe dat je een auto hebt en mag rijden! (Ik heb andere tijden gekend). Je rijdt 1250 kilometer dwars door Europa in 12 uur tijd! Zonder problemen, alleen in België (hoe kan het anders met zo’n regering) waren de wegen weer een puinhoop en was er oponthoud.

Het is op vakantie (anders ook trouwens) altijd bijzonder om allerlei mensen te ontmoeten en hun verhalen te horen. Zo was de verhuurder van onze vakantiewoning anderhalf jaar te voet door Frankrijk getrokken en had daar een boek over geschreven. Iemand die de geschiedenis en de ontwikkeling van West-Europa bestudeerd heeft en daar een haarscherpe analyse van heeft gemaakt. De rol van de kerk en de ontwikkeling van het bankwezen stonden daarin centraal. Daar was ik al niet positief over en mijn ogen zijn nog verder geopend door de kijk die hij er op gaf. Als het om macht en geld gaat, dan is de mens slechts nietszeggend wisselgeld en middel tot. Wat dat betreft houd ik mijn hart vast voor de toekomst.

We ontmoetten ook Irene van Geldrop, die van de hartstichting een beurs had gekregen om in Bordeaux als arts-assistent kindercardiologie onderzoek te doen (zie de site van de hartstichting) Dat gold ook voor vriend Joost die er, via een ander kanaal uitgezonden, als wetenschapper bezig is met onderzoek naar plaatsing van pace-makers. Interessante jongelui.

Meest bijzonder was de ontmoeting hoog in de bergen met een schaapherder. Hij bood ons een glas wijn aan. Probleem was dat zijn handen en zijn glazen zo verschrikkelijk vies waren. En ook dat hij door het gebrek aan tanden met zoveel consumptie sprak. Bijzonder was het in ieder geval wel.

22 juli 2011Via Gladiola

De vier dagen zitten erop. Een geweldige ervaring rijker. Want dat was het. Ook de laatste dag waren de weersomstandigheden ideaal. We begonnen het eerste uur met een lichte motregen. Daarna klaarde het op. Geregeld liet de zon zich zien. Het echte feest begon in Malden. Dat is pakweg een kilometer of acht voor het eindpunt. Van daaraf was het één grote zegetocht tot aan de finish op de zogenaamde Wedren. Niet te geloven hoeveel mensen er langs de route stonden, hoeveel muziekgroepen er waren, hoeveel campers er zij aan zij langs de weg stonden, hoeveel inspanningen mensen zich getroosten om huis, tuin of dorp te versieren, hoeveel bier er vloeide. Dat maakt het evenement tot wat het is. En als wandelaar word je ondergedompeld in een soort euforie. Zo van: wat een prestatie, ondanks het feit dat ongeveer 40.000 mensen dat doen. Het was in die massale drukte een avontuur op zich om de mensen te vinden die je kwamen verwelkomen. ‘We staan voor het Radboud, bij een witte partytent’. Ja maar, die stonden er wel 37! Ik snap nog niet dat ik Anneloes, Isa en Anna gemist heb. Maar de mobiele telefoon bracht gelukkig uitkomst.
De laatste twee kilometer sloeg alles. Acht rijen dik?? Ja, acht rijen dik. Kippenvel….Zeker als dan de gedachten even terugdwaalden naar enkele jaren terug en ik dat vergeleek met nu. Dat je dit nu toch maar presteerde. Ho, niet eraan denken, want dan krijgt de emotie de overhand, dwong ik me. Nelly, die samen met José en Louis naar Nijmegen waren gekomen, zorgde natuurlijk voor de gladiolen, die ik overigens ook al eerder van wildvreemden had aangereikt gekregen.
Na afloop kregen we dan het vierdaagse kruis, een tastbare herinnering aan een absoluut uniek evenement. Ik heb het veilig in de onderste la gelegd.

donderdag 21 juli 2011 Indrukwekkend

Dat is deze vierdaagse, in velerlei opzichten. De meeste indruk bij mij maakte op de tweede dag de doorkomst in Wijchen. Daar was het zo gigantisch druk met toeschouwers dat je onherroepelijk het gevoel kreeg dat al die mensen voor jou gekomen waren. Dat je als een soort wielrenner in de tour bij het selecte groepje hoorde dat zo’n prestatie toch maar weet te klaren. Kippenvel, gewoon kippenvel kreeg ik ervan en een brok in mijn keel. Dat heldendomgevoel duurde overigens niet zo lang. Links van me zag ik ineens een omaatje (niks kwaad overigens over oma’s, ik slaap meestal ook naast eentje) van midden zeventig, met kabels van spataderen, kromgeboden en met een stok als ondersteuning parmantig voortstappen. Rechts van me legde een nagenoeg even oude opa (niks kwaads over opa’s, daar heb je hele aardige onder) aan een collega-wandelaar uit waarom hij nog altijd koos voor veertig in plaats van dertig kilometer. Toen was dat heldendomgevoel bij mij snel over.

Niettemin: de doorkomsten in al die dorpen zijn absoluut bijzonder om mee te maken. Vandaag op de Zevenheuvelenweg stonden langs de kant van de weg de campers in colonne opgesteld zoals naar bijvoorbeeld Alpe d’Huez.Verder was het opnieuw ideaal wandelweer. Tot een half uur voordat ik zou finishen. Toen was er een geweldige stortbui. Dat was jammer want de intocht in Nijmegen is steeds buitengewoon enthousiast. Afijn, morgen schijnt er volgens buienradar geen regen te komen. Hoewel het vertrouwen in die berichtgeving behoorlijk is afgenomen, want wat hadden ze het de laatste week vaak mis…. Gelukkig.

Woensdag 20 juli Onafzienbaar (2)

Niet alleen voor de wandelaars blijkt deze vierdaagse een uniek gebeuren. Dat geldt ook voor de toeschouwers. Het is niet te geloven hoeveel er op één zo’n dag langs de route staan, zitten, hangen of liggen. Dat begon vanmorgen al vroeg. We liepen door de Nijmeegse studentenwijk en de laatste studenten waren nog bezig om ons aan te moedigen en hun laatste bier op te drinken. In alle dorpen en dorpjes waar je door heen wandelt, ligt het gewone leven stil: iedereen probeert het gezellig te maken voor zichzelf en voor de passerende colonne. Wat hebben veel mensen een partytent! Wat wordt er op alle momenten van de dag veel bier gedronken! Wat houden er toch veel mensen van Nederlandse muziek, vooral als die oerend hard uit de luidsprekers komt! Ook vlaggetjes waarmee tijdens voetbalfeesten straten en pleinen worden opgeleukt doen goede diensten. Maar er zitten ook allerlei mensen en groepen muziek te maken en harmonieën lijken massaal te zijn uitgerukt.Overigens was het deze tweede dag uitstekend wandelweer. Een passende temperatuur, geen zon en alleen op het eind heel even een bui. Zodoende kon ik mijn nieuw aangeschafte trainingspak (gedeeltelijk gesponsord door Van Gool sport en camping: het is maar dat u het weet) een keer gebruiken. Om half drie was ik binnen en kon ik me afmelden en mijn nieuwe loopkaart voor morgen ophalen. Want na 66 kilometers zijn we toch pas halfweg…

Dinsdag 19 juli Onafzienbaar

Nee, dat geldt niet voor de kilometers die we vandaag moesten afleggen. Dat waren er overigens iets meer dan ‘beloofd’: in plaats van 30 waren het er 32,8. Dat onafzienbare gold de hoeveelheid wandelaars. Een eindeloos lint slingerde zich door het Nijmeegse achterland. Dat betekent dat je je tempo moest aanpassen. Inhalen heeft namelijk geen enkele zin: daar is gewoonweg geen ruimte voor.
Om half acht stond ik aan de start, eerder mochten wij als 30km lopers niet. Nadat de onze lichtblauwe polsband (zo’n beetje zoals je in het ziekenhuis altijd krijgt) gescand was, werden we om kwart voor acht losgelaten.
De eerste dag voerde ons via Lent en Bemmel naar Elst, om daar via Valburg (waar ken ik dat nog meer van?) en Oosterhout in Nijmegen terug te keren. Dat was rond kwart over drie en zevenuur zuivere looptijd later.
Het weer, een niet onbelangrijke factor, was veel beter dan voorspeld. Tachtig procent zon en geen druppel regen… In plaats van al die regenspullen had ik beter mijn pet mee kunnen nemen. Stom! Die lag thuis. Alle winkels in die dorpjes allemaal gesloten, dus ik kon er nergens een op de kop tikken. Laat ze dat in Antwerpen maar niet horen. Vanavond op tijd naar bed want om half zeven gaat de wekker voor de volgende 32,6 km. En we doen het allemaal voor ons plezier……

2011-07-17 Ooggetuigenverslag

Iedere dag nabeschouwing van mijn Nijmeegse avontuur!!Het lijkt topsport te gaan worden komende week, want de vooruitzichten zijn allesbehalve aantrekkelijk. Veel regen, wind, koud, niet bepaald optimale omstandigheden voor een deelnemer aan de Nijmeegse vierdaagse. Gelukkig heb ik van mijn echtgenote een nieuw regenpak gehad. Op de foto zie je dat deze toch bescherming zou moeten geven.

Regen: niet getreurd, dan komt het op mentaliteit aan. Als ik geen blessures oploop, dan ga ik hem uitlopen. Nu blijkt overigens dat de afstanden soms nog langer zijn dan oorspronkelijk aangegeven. De eerste dag is het geen 30 km, maar 32,8 km, de tweede dag geen 30 km maar 32,6 km. O ja, hoor ik iemand al uit zijn luie stoel zeggen: als je er 30 kunt kun je er ook 32,8.
Ja, ja, zo ken ik er meer.
Of je blessurevrij blijft, moet je afwachten. Ook ik kan à la Johnny Hoogenland door een auto van de weg worden gereden door een van die hooggeplaatsen die me van dichtbij willen zien. Of ik kan bij een van de afdalingen van de Zevenheuvelenweg door te hoge snelheid over de kop gaan à la Laurens ten Dam. Maar ja, ik heb vroeger valbreken geleerd…..

2011-7-9 Achillespees

Nog ruim een week en dan moet het gaan gebeuren: mijn eerste deelname aan de Nijmeegse vierdaagse, die de 19e begint en duurt tot de 22e juli. Omdat een wat hogere leeftijd soms zijn voordelen blijkt te hebben, hoef ik maar vier keer 30 km te lopen. Ik zeg ‘maar 30 km’, hoewel dat natuurlijk toch een forse afstand blijft. Heb ik genoeg getraind? Ik denk van wel. Dat is geen garantie om te zeggen dat ik die vrijdag de eindstreep zal halen. Je weet immers niet hoe de omstandigheden zullen zijn. Het weer is bijvoorbeeld een belangrijke factor. Ik hoop niet dat het 30 graden wordt: ik kan niet goed tegen die hitte, met name in Nederland niet,waar het altijd benauwd wordt. Ook kun je een blessure oplopen: momenteel voel ik ietsje mijn achillespees. Oeehh. Dat is niet best. Vandaar dat ik alle wandel- en hardloopactiviteiten even rigoureus heb stilgelegd. Het is overigens minimaal (is het mijn achillespees wel?) maar safety first. Ik ben trouwens benieuwd hoe ik dit wandelfestijn zal ervaren. Ik hou niet zo van die massabijeenkomsten. Toch neem ik eraan deel, gewoon om het een keer mee te maken. En uitlopen? Als ik geen blessure oploop, dan zeker weten! Wat 40.000 man kan, moet ik toch ook kunnen.

2011-05-31 Een glaasje Madera

Steile beklimmingen. Loodrechte ravijnen van honderden meters diep. Smalle paadjes langs berghellingen. Een ongekende bloemenpracht.
We hebben er sinds zondag 11 dagen Madeira opzitten. Misschien het meest bekend geworden door dat glaasje van Ted de Braak. Toch blijken er nog niet zo heel veel Nederlanders te komen. Het is trouwens ook geen echt populair eiland voor de doorsnee vakantieganger. Als die drieduizend kilometer naar het zuiden trekt, wil hij meestal vooral zon, warmte en een strand hebben. Nou, dan ben je in Madeira aan het verkeerde adres. Er zijn geen stranden op deze uit de oceaan oprijzende vulkaan. Warm wordt het er ook niet, zo’n begin twintig graden en er kan ook best wel eens een buitje vallen. Dan kun je beter nog enkele honderden kilometers verder vliegen, naar de Canarische eilanden.
Wie naar Madeira gaat moet houden van natuur, bloemen en forse wandelingen. Voor ons twee was het daarom de ideale plek. Dagelijks stond er een forse wandeling (tot zes uur lang) op het programma. Wat was dat genieten! Zo ruig, tot 1868 meter hoogte. Fantastische vergezichten. De wereld aan je voeten. Diverse beroemde tuinen bezocht met een geweldige diversiteit aan bloemen..
Het was tevens een goede oefening voor mijn volgende project: de wandelvierdaagse. Donderdag toch eens beginnen aan een 30 km wandeling, want over zeven weken is het al zover. We hebben het er druk mee, maar ik wil niet anders. Lekker.

2011-04-23 Kippevel

Jaren terug, zeg maar in mijn leven vóór 2005, dacht ik die laatste jaren wel eens: stel dat ik straks kleinkinderen zou krijgen, dan kan ik daar nooit alleen mee gaan wandelen en al helemaal niet mee gaan fietsen. Er gebeurden toen zoveel erg vervelende dingen met me dat ik bij een wandeling zelfs geregeld ons hondje thuisliet, bang als ik was dat deze onder een auto zou lopen als mij iets zou overkomen. Dat was helaas geregeld het geval.Tijden zijn veranderd. We zijn verrijkt met onze kleinzoon Gijs, waar we iedere veertien dagen graag voor naar Vorden rijden. Afgelopen dinsdag was voor mij echt een heel bijzondere dag. Voor het eerst heb ik hem in het stoeltje voor op de fiets gezet en er volop mee rondgefietst. Eerlijk, ik voelde me de koning te rijk, een droom ging in vervulling en ik was er van binnen een beetje emotioneel onder. Over een dikke week mag ik misschien weer …..

2011-04-16 Nijmeegse vierdaagse

Afgelopen week zou er bij de Nijmeegse vierdaagse geloot worden als het aantal inschrijvingen dit jaar hoger zou zijn dan 45000. Dat bleek het geval en daarom was het afwachten of ik in juli de wandelschoenen daar zou mogen aantrekken. Er bleken na de inschrijving van bijna 30000 leden voor de resterende 15000 plaatsen nog 17500 liefhebbers te zijn.Donderdag 14 april kreeg ik bericht: ja, ik behoor tot de gelukkigen die dit jaar mee mogen lopen. Dat betekent dat ik van 19 tot en met 22 juli mijn hart kan ophalen aan de 30 kilometer per dag. Dat lijkt te doen te zijn hoewel er een aantal factoren niet onderschat moeten worden. Zo kan het weer een behoorlijke spelbreker zijn. In de regen lopen is op den duur toch minder aantrekkelijk; dat geldt evenzeer voor al te warme weer want normaliter vind ik alles boven de 21 graden eigenlijk voor wandelen te veel. Hoe zal ik de drukte van al die wandelaars ervaren. Dat betekent dat je veelal niet je eigen tempo zult kunnen lopen. Afijn, ik heb mijn eerste trainingsstage intussen geboekt. Dat wordt een wandeleiland in de Atlantisch oceaan. Mijn persoonlijk begeleider gaat dan uiteraard mee. Voor daarna zoek ik nog een masseur, een masseuse mag uiteraard ook.

2011-04-10 Harttransplantaties

Vorig jaar zijn er in Nederland 45 harttransplantaties uitgevoerd. Dat was behoorlijk wat meer dan een jaar eerder toen de teller op 34 bleef steken. Aangezien er echter 66 mensen op de wachtlijst staan, betekent dit minimaal anderhalf jaar wachten, gemiddeld dan.
Eigenlijk zouden er meer patiënten voort een harttransplantatie in aanmerking komen, maar er zijn er steeds meer die in dat geval kiezen voor een langer houden van hun steunhart. Zo’n steunhart is een high-tech metalen pomp die wordt geïmplanteerd in de buikholte en wordt aangesloten op de linkerhartkamer. Via een kabeltje wordt het steunhart gevoed door batterijen. Deze techniek bestaat al vanaf begin jaren negentig. Enkele tientallen keren per jaar worden in Nederland mensen van zo’n steunhart voorzien, omdat ze anders de wachttijd tot de transplantatie niet zouden overleven. En wat blijkt in de praktijk? Het steunhart functioneert zo goed dat er mensen zijn die al vier jaar met een steunhart lopen , zich prima voelen en daardoor willen afzien van een transplantatie. Eigenlijk mag dat niet, want een steunhart is eigenlijk voor overbrugging, en dus beginnen (natuurlijk zou je bijna zeggen) de verzekeringen moeilijk te doen. Het is immers duur zo’n hart, rond de 150.000 euro. Zou het zijn dat de bestuurders hun bonus daardoor in gevaar zien komen? Je weet het immers maar nooit met dat gegraai bij banken, verzekeringen etc. Overigens is een steunhart ook niet het eeuwige leven gegeven. Gemiddeld zouden die zo’n 15 jaar meegaan, denkt men, iets langer dan de gemiddelde hartgetransplanteerde.

2011-3-30 Vierdaagse

Ieder jaar na mijn transplantatie probeer ik iets bijzonders te ondernemen.
Vorig jaar was dat een bootreis, de twee jaren daarvoor heb ik het pelgrimspad gelopen. Dat is een lange afstandwandelpad tussen Amsterdam en Visé in België. De afgelopen jaren deed ik ook enkele keren met een theatergroep mee bij drie theaterweken in respectievelijk Maastricht, Amsterdam en Den Bosch. Dit jaar wil ik de Nijmeegse vierdaagse meelopen.Een paar weken geleden heb ik me opgegeven. Overigens is het niet zeker dat ik aan de bak kan. Eerst krijgen deelnemers voorrang die al eerder van de partij waren. Als er voor de overblijvende plaatsen meer kandidaten zijn dan toegestaan dan wordt er geloot. Totaal mogen er 45000 wandelaars meelopen. Ik weet uiterlijk 16 april of ik erbij ben.
Als dat is, wacht me straks vier keer 30 kilometer. Ik denk dat dat te doen is voor me. Hoewel: de weersomstandigheden kunnen een niet te onderschatten tegenstander zijn. Dat bleek enkele jaren geleden toen de vierdaagse zelfs na de tweede dag werd afgelast. De doorslag gaf dit jaar het feit dat ik van een dochter van mijn neef een slaapplaats kreeg aangeboden vlak bij start en finish. Om in een sporthal te overnachten of eerst nog een uur met de trein te moeten reizen, nee, dat zag ik namelijk niet zitten. Mijn nachtrust is me daarvoor toch te heilig.

21 – 03 – 2011 Risicofactoren

Er zullen weinig mensen zijn die zodanig leven dat er bij hen geen sprake is van risicofactoren voor hart- en vaatziekten. Dan gaat het dus om risicofactoren die men zelf in de hand heeft. Risicofactoren zijn de voornaamste oorzaken voor hart- en vaatziekten.
Men moet dan denken aan alcoholgebruik, roken, verkeerd eten, overgewicht en te weinig bewegen. Gevolg is dan in veel gevallen hoge bloeddruk, te hoog cholesterol en overgewicht.
Dit op zijn beurt kan angina pectoris, hartinfarcten en beroertes veroorzaken met alle heftige gevolgen van dien.Zo blijkt uit onderzoek dat bij bijna de helft van alle volwassen patiënten die een operatie moeten ondergaan, er sprake is van twee of meer leefstijlrisicofactoren. Deze factoren leiden volgens onderzoekers van de VU in Amsterdam tot complicaties tijdens de ingreep en vertraagd herstel.

01 – 03 – 2011 Suiker is duivel nummer één

Onlangs las ik een artikel met bovenstaande kop over voeding. Iets wat mijn warme belangstelling heeft want als ik zie wat mensen allemaal naar binnen werken en wat er in de supermarkten te koop is, dan lijken we net vuilnisbelten. Ons voedsel zit zo vol met allerlei conserveringsmiddelen dat het lichaam er een enorme kluif aan heeft het allemaal verteerd te krijgen. ‘Koop liever een product dat aan het eind van de week ligt te rotten dan iets wat houdbaar is tot eind 2011,’ zegt Jacqueline van Lieshout die een boekje schreef met als titel Van gifbelt naar tempel. Neem in gedachten je grootmoeder mee als je gaat winkelen, is haar advies. En blijf in supermarkten aan de buitenkant, daar ligt nog redelijk gezond voedsel. Maar de meeste mensen kopen liever kant en klare maaltijden die ook nog eens veel te veel zout bevatten dan dat ze zelf koken.
Ze pleit trouwens ook voor een leven zonder suiker. Suiker is voor haar vijand nummer één en het werkt ook nog eens verslavend. En dan moet je geen lightprodukten gaan kopen met weinig suiker want die bevatten weer de kunstmatige zoetstof aspartaam, dat bekend staat als een zenuwgif.Zo dit lijkt me voor deze keer wel weer voldoende. Voor straks: smakelijk eten!!

21-02-2011 Weer terug

Pas kreeg ik een mail of de gebakken eieren van de vorige keer zo slecht gevallen waren dat ik niet meer in staat was om een stukje in het dagboek te schrijven. Nou, dat was niet de reden van mijn tijdelijke afwezigheid. Dat lag hem meer in het feit dat degene die deze site voor mij bijhoudt, wegens ziekte even was uitgevallen. Dat dit nu weer verschijnt is daarom een goed teken.
Overigens moet je niet te hard roepen dat het goed met je gaat, zoals ik in het vorige dagboekstukje deed. Twee dagen later werd ik me verkouden! Tja, en daar zijn we dan niet zomaar vanaf. Dan merk ik dat wij getransplanteerden dit moeilijker kwijtraken. Bijna vier weken lang speelde het me parten. Maar dat leed is weer geleden.
Overigens las ik afgelopen week nog een stukje hoe belangrijk een gezonde leefstijl is. Bijna de helft van alle volwassen patiënten die een operatie ondergaat heeft namelijk twee of meer leefstijlrisicofactoren. Het gaat daarbij onder meer om overgewicht, overmatig alcoholgebruik of roken. Deze factoren leiden volgens onderzoekers van het VU Medisch Centrum in Amsterdam tot complicaties tijdens de ingreep en vertraagd herstel.
In hun onderzoek staat verder dat deze groep patiënten tussen de wal en het schip vallen. ”Door gebrek aan tijd en geld bestaan er nauwelijks mogelijkheden om de patiënt te ondersteunen bij het verbeteren van de gezondheid voor de operatie.” We zullen dat toch zelf moeten doen….

2011-01-05  Gebakken eieren

Er gingen bij thuiskomst meteen twee eieren in de pan met ham eronder. Dat plezier gunde ik mezelf na de prima uitslag die ik vandaag in Antwerpen kreeg. In november had ik mijn intussen traditionele jaaronderzoeken gehad. Twee dagen lang werd ik toen binnenste buiten gekeerd en van top tot teen bekeken. Vandaag kreeg ik dan alle uitslagen onder ogen. ‘Ik ben heel saai tegen u, mijnheer van Gool,’ zei professor Conraads, ‘want ik heb eigenlijk niks te vertellen. Het is alleen maar positief: bloeddruk, longfunctie, cholesterol, bloed.’
Bij mijn conditietest kwam ik uit op 152 %: dat wil zeggen dat ik dit jaar 52 % boven het gemiddelde zit van alle leeftijdgenoten. Dat vond Conraads een prestatie om trots op te zijn, want dat is in de transplantatiewereld uitzonderlijk goed.
En aangezien je soms best trots op jezelf mag zijn, ben ik dat nu ook even.

2010-11-25 Vrouwen en hart- en vaatziekten

Wat weinig mensen en zelfs doktoren weten: er overlijden tegenwoordig meer vrouwen aan hart- en vaatziekten dan mannen. Dat heeft onder andere te maken met het feit dat dit vooral in de hogere leeftijdscategorie boven 75 jaar het geval is.
Overigens is mede een oorzaak het feit dat hartproblemen bij vrouwen minder snel door huisarts of specialist onderkend wordt. De klassieke verschijnselen bij hartinfarcten of bij arteriosclerose is pijn op de borst en uitstraling naar de armen. Tot nu toe is bij onderzoeken hierover vooral naar mannen gekeken. Maar bij vrouwen zijn die verschijnselen van een heel andere aard. Zij voelen zich bijvoorbeeld doodmoe en slapen slecht. Dat beeld hoort bij artsen niet bij hartinfarcten en zij worden daardoor al te makkelijk op het verkeerde spoor gezet.
Daarom worden vrouwen vaak niet serieus genomen. Ze worden dan met rustgevende medicatie naar huis gestuurd of zelfs doorgestuurd naar een psycholoog. Het zal wel tussen de oren zitten…..
‘Vrouwen roepen dat ook op zichzelf af,’ zegt cardiologe Anja Maas. ‘Ze moeten zich niet meer zo gemakkelijk laten afschepen.’ Zij hield gisteren in Utrecht voor ons als voorlichters van de hartstichting een presentatie over het onderwerp vrouwen en hart- en vaatziekten. Daarvan is een nieuwe power point presentatie gemaakt, waarmee we de boer op gaan om met name de vrouwen bewust te maken van deze problematiek en hen ervoor te waarschuwen. Dat alles onder het motto: we hebben je hart nodig.

2010-11-11 VWO-leerlingen

Twee keer heb ik de afgelopen week een groepje van drie 6-VWO leerlingen van het Odulphuslyceum in Tilburg bij me gehad. Reden van hun komst was het onderwerp voor hun profielwerkstuk. Het ene groepje gaat dat maken over harttransplantaties met alles wat daarbij komt kijken. Het andere groepje heeft als insteek het donor zijn, met name dan gericht op de jeugd.
Dit laatste groepje wil daarvoor een enquête houden hoe hun klasgenoten in de drie VWO-klassen daar nu tegenover staan.
Met beide groepjes dames heb ik die twee keer uitgebreid gesproken. Voor iedere aandacht voor orgaantransplantaties wil ik me immers inspannen.
Als gevolg hiervan ben ik door de betrokken leerkracht uitgenodigd om drie gastlessen te komen geven in de respectievelijke VWO-klassen. Dat gaat begin december gebeuren.
Daarna wil de donorgroep zoals ik ze even noem, opnieuw een enquête houden om te zien of er daardoor meer belangstelling is gekomen om zich op te geven als donor. Ik ben razend benieuwd naar het resultaat.
Trouwens: het is voor mij heel bijzonder weer naar Odulphus te gaan: ik zat er op school tussen 1960 en 1966. Jeetje, ik begon daar dus vijftig jaar geleden. (Wat zingt Peter Koelewijn ook weer: Je wordt oud papa…..)

Van links naar rechts: Rosalie, Milou en Floor

2010-10-19 Donorweek

Deze week is het donorweek. Onder andere bekende Nederlanders richten de aandacht op donorwerving. Een gegeven dat meer dan nodig is gezien het gering aantal harten dat er jaarlijks in Nederland beschikbaar komt.
Afgelopen zaterdag was ik bij de jaarlijkse feestbijeenkomst van de vereniging voor hart- en longgetransplanteerden van het UZA, het universitair ziekenhuis Antwerpen. Sinds 16 jaar worden er in dit ziekenhuis harttransplantaties uitgevoerd.
Een van de getransplanteerden van het eerste uur was zaterdag ook aanwezig. Ze werd in het zonnetje gezet vanwege haar 15e verjaardag. Dat geeft nieuw getransplanteerden natuurlijk een geweldige steun om te zien dat de betrokkene al zolang en naar haar zeggen zonder noemenswaardige problemen uitstekend heeft kunnen leven.
Trouwens: de overlevingsprognoses zijn sinds de start daar enorm toegenomen. Bij haar transplantatie werd gezegd dat de gemiddelde overlevingstijd 5 tot 6 jaar was. Dat is intussen 10 tot 12 jaar. Nu zeggen gemiddelden niks want er zijn al genoeg hartgetransplanteerde die al ruim boven de 20 jaar zitten. Ik ben trouwens vast van plan om dat verder omhoog te schroeven, maar dat weten degene die me kennen.
Ik train ook hard om in een zo goed mogelijk conditie te blijven. Overigens met veel plezier, want het hardlopen bij ons achter in de bossen vind ik een verademing vergeleken bij de sportschool. Deze week volgens schema 45 minuten aan een stuk gelopen. Mijn normale parcours helemaal rond. Aan de streep bij terugkomst stond trainer P.V. die me destijds geïnstrueerd heeft, me met bloemen op te wachten. Althans in mijn gedachten…… Zoiets als toen ik vroeger van school terug kwam fietsen en ik me Jacques Anquetil voelde.

2010-09-13 Gezond bewegen

Trouw heb ik na mijn vakantie mijn loopactiviteiten weer opgepakt. Meestal drie maal in de week ben ik in het bos dat vijf minuten achter ons ligt te vinden, zo ’s morgens om een uur of acht. Dat vind ik het beste loopweer en ik zie geregeld een ree voorbij schieten (die zijn veel sneller hoor…).
Na een warming-up probeer ik het schema dat ik destijds van looptrainer Pieter gehad heb te volgen. Dat lukt me prima en ik ervaar hoe geregelde inspanning je conditie geweldig verbetert. Destijds begon ik met een halve minuut hardlopen en daarna een minuut wandelen. Vanmorgen stond er vijf keer zeven minuten lopen op het programma met anderhalve minuut daartussen wandelen. Ik zat zo goed in het ritme dat ik na twee keer zeven minuten daarna twintig minuten achter elkaar gelopen heb. Twintig minuten aan één stuk hardlopen!! Dat heb ik nooit in mijn leven gehaald.
Het geeft een kick om dit te kunnen presteren en ik weet ook zeker dat er genoeg ‘gezonde’ leeftijdgenoten zijn die niet met me meekunnen. Oefening baart kunst, het spreekwoord geldt ook hier. Er zullen er overigens meer dan genoeg zijn die voor zo’n prestatie hun hand niet omdraaien. Maar om met een bekend marathonloper te spreken: je moet tevreden zijn met je eigen prestatie, want er zijn altijd mensen die harder lopen. En zo is het maar net!!

24-08-2010 Droomreis in Zuid-Franse wateren

Soms maak je onverwachts dingen mee die je niet gemakkelijk zult vergeten. Onze bootreis van vorige week was er zo een. Vier weken geleden wisten mijn vrouw en ik nog van niks, En afgelopen week voeren we als nieuwbakken kapiteins door enkele Zuid-Franse kanalen met een schitterende boot. Twee slaaphutten, ieder met douche, toilet en wastafel. Een ruime keuken, alles erop en eraan tot zelfs een oven. Een flinke livingroom met stuurmogelijkheid. En wat vooral genieten bleek: een achterdek waar we de meeste uren vertoefd hebben. Na een korte instructie werden we met de boot op pad gestuurd. Hup, zelf sturen, zelf sluizen nemen, zelf aanmeren. Dat alles in de omgeving van Narbonne, dicht tegen de Pyreneeën en de Middellandse zee.
De reis bracht ons zelfs meer dan we hadden durven hopen. De vele sluizen die we moesten nemen, gaven met name in het begin enige spanning, zeker nadat we dwars in de eerste waren komen liggen. Prachtige dorpjes waar we konden aanmeren, ideaal weer, schitterende natuur, dwars door het centrum van Narbonne, iedere avond buiten op het bovendek genieten van het echte Franse leven met wijn van de streek. Wat vooral beviel: de rust en de sfeer op en langs het water. Alles ging enkele versnellingen lager dan normaal en de omgeving zag je eens vanaf een heel andere kant. Dit was echt ontstressen, terwijl je toch de hele dag bezig was. Eigenlijk hebben we nu na enkele dagen al heimwee, zeker met het weer van hier.

2010-07-31 Persreis

Nee, geen woelige baren of huizenhoge golven. Maar we gaan tijdens de komende vakantie wel het water op. In Zuid-Frankrijk nog wel, op het Canal du Midi. Een kanaal dat de Atlantische oceaan verbindt met de Middellandse zee. Het is 250 kilometer lang en werd aangelegd door Pierre-Paul Riquet en de Italiaan François Andréossy in de periode 1667-1680. Bijzonder is de grote hoeveelheid sluisjes en stuwen die er in het kanaal zijn aangebracht. Het kanaal heeft nog vele andere kunstwerken, zoals trapsluizen, aquaducten, een tunnel etc. Daarom werd het in 1996 toegevoegd aan de werelderfgoedlijst van UNESCO.
Daar gaan Nelly en ik een week op pad, met tweeën met een eigen boot. Het is een zogenaamde persreis, aangeboden door een organisatie die in diverse landen in Europa boten verhuurd.
Zo kon ik kiezen tussen Duitsland, Polen, Nederland,België, Luxemburg of verschillende delen van Frankrijk. We kozen het mooiste stuk: het Canal du Midi en dan met name aan de Middellandse zeekant. Overal kom je dan door kleine dorpjes waar je aan kunt meren. De vele sluizen zijn een avontuur op zich. Soms moet je ze zelf bedienen!
Voordat we op pad gaan, krijg ik eerst een half dag instructie hoe met zo’n boot (11 meter lang inclusief twee slaapkajuiten, volledig ingerichte keuken, badkamer etc) te varen.
Ik krijg de boot ter beschikking, in ruil daarvoor schrijf ik een artikel dat in diverse bladen gepubliceerd zal worden. Je begrijpt dat het dus in feite voor mij een werkvakantie is.
Ach ja, dat is het lot van de kleine zelfstandige; je bent nooit vrij van werk……

2010-07-10 Onze Gijs

In ieder mensenleven zijn er van die gebeurtenissen die heel ingrijpend zijn en je leven blijvend veranderen. Dat kan negatief zijn maar gelukkig ook positief.
Enkele weken geleden was er weer zo’n gebeurtenis. Onze dochter beviel van haar eerste kind en bezorgde ons zo ons eerste kleinkind. En sinds dat moment is kleine Gijs er eentje van ons, die er al helemaal bij hoort.
Wat goed is komt snel, wordt wel eens gezegd. Nou, dat gold dan hier zeker, want Gijs was enkele weken te vroeg. Maar geen nood, alles is prima gezond. Zo werd ons kind mama en wij opa en oma. Want die titel krijg je er dan vanzelf bij. Het betekent dat je als het ware een generatie opschuift.
We zijn er allemaal trots op. Het deed me heel wat toen ik kleine Gijs voor het eerst in mijn armen had. Mijn hele leven flitste door me heen en dat stemde me droevig. Even maar. Want jaren geleden vóór mijn transplantatie dacht ik af en toe; als we ooit een kleinkind krijgen, kan ik daar nooit mee gaan fietsen of alleen mee gaan wandelen. Mijn ICD was toen zo onrustig dat dit niet verantwoord zou zijn geweest. Nu kan ik dat wel en reken maar dat ik dat vol trots zal doen. Ik kan er bijna niet op wachten!!!

2010-07-02 Nieuwe taak

Ik heb er weer een nieuwe taak bij. Voor de Nederlandse Hartstichting ben ik enkele weken geleden aangenomen als freelance voorlichter voor Noord-Brabant. Dit betekent dat ik voorlichting ga geven op scholen en bij allerlei soorten groepen die zich daarvoor aanmelden. Dan moet je denken aan ehbo-verenigingen, kbo’s, vrouwenverenigingen, ziekenhuisafdelingen, ouderavonden etc. Zo’n lezing kost voor zo’n vereniging slechts 60 euro.
Bij toeval zag ik daar een advertentie voor. Ik was al een tijdje op zoek naar iets nieuws. Op tijd een beetje variatie is nooit weg en het presenteren voor groepen doe ik erg graag. In totaal heeft de hartstichting voor dit werk negen freelancers, verdeeld over Nederland. Het zijn allemaal dames op mij na. Maar, maak je niet bezorgd, daar heb ik geen enkele moeite mee.
Er zijn verschillende thema’s waaruit belangstellenden kunnen kiezen. Er is een lezing over hartfalen, een toenemend probleem in Nederland, mede door de vergrijzing. Dat vergt een hele aanpassing in iemands leven, ik weet er alles van.
Dan is er een lezing over gezond leven dat gericht is op de jeugd. Met name het eetpatroon is daar dikwijls zodanig dat gezondheidsproblemen in de toekomst bij onveranderd gedrag onontkoombaar zijn. Eerst krijg ik nog enkele scholingsdagen om een en ander eigen te maken en vanaf september ga ik er dan aan beginnen.

2010-06-25 Hart- en vaatziekten in Nederland

In Nederland overlijden momenteel meer vrouwen dan mannen aan de gevolgen van hart- en vaatziekten. Voor vrouwen is het aandeel overlijden aan hartziekten 32 procent van de totale sterfte, bij mannen is dat 30 procent. De belangrijkste verklaring voor dit verschil is het feit dat vrouwen gemiddeld ouder worden dan mannen. In totaal overleden in 2007 4775 mannen ouder dan 85 jaar aan de gevolgen van hart- en vaatziekten ten opzichte van 10840 vrouwen van 85 jaar en ouder. Overigens overlijden sinds 2006 meer mannen aan kanker dan aan hart- en vaatziekten. Al sinds 27 jaar is er een afname in de sterfte in hart- en vaatziekten bij zowel mannen als vrouwen. De afname in die jaren is overigens bij mannen groter geweest en is nu nog maar 40 procent vergeleken met 1980.
Calimero zei het al: “Zij zijn groot en ik is klein en dat is niet eerlijk.” Hij had gelijk. Want uit onderzoek blijkt dat kleinere mensen meer kans hebben op hartaandoeningen. Dat geldt voor mannen korter dan 165.4 cm of vrouwen kleiner dan 153 cm. Die hebben dan anderhalve keer zoveel kans. De reden daarvan is nog onduidelijk. Wellicht zijn de bloedvaten rondom het hart bij korte mensen kleiner waardoor ze gemakkelijker verstopt raken. Misschien spelen factoren die de groei geremd hebben ook een rol. Zo zou slechte voeding tijdens het opgroeien het verband tussen klein zijn en hartziekten kunnen verklaren.

2010-05-24  Spanje wereldleider in orgaandonaties

Volgens de Wereld Gezondheidsorganisatie is Spanje een voorbeeld voor heel de wereld voor het doneren van organen. Momenteel is Spanje zelfs wereldleider op het gebied van orgaandonatie. Vorig jaar werd een record bereikt in Spanje waarbij 34,2 orgaandonaties per miljoen inwoners werd geregistreerd. In totaal werden er 3.945 transplantaties gerealiseerd.
Het donorpercentage ligt hoog in Spanje. Na het overlijden van een familielid gaat 83% van de nabestaanden akkoord met een orgaandonatie. Slechts 17% weigert een orgaandonatie, wat bijna altijd om religieuze redenen is. De donatie van organen is niet alleen afkomstig van Spanjaarden. De vele buitenlandse residenten, vooral de Britten, doneren ook veel organen.
De wet van Spanje speelt een grote rol in het hoge percentage. Volgens de Spaanse wet is namelijk iedereen een potentiële orgaandonor, tenzij hij of zij expliciet heeft verklaard tegen orgaandonatie te zijn, zeg maar het Belgische model. In praktijk wordt er echter nog altijd door de artsen toestemming gevraagd aan de nabestaanden, wat in België trouwens ook gebeurt.

2010-04-27 Terug van weggeweest

Het was goed toeven op Sicilië. Afgelopen vrijdag kwamen we terug, precies zoals de bedoeling was. Zodoende fietsten we precies tussen de lavawolk door. Want een dag voor het stilleggen van het vliegverkeer waren we vertrokken, een dag na het openstellen van het luchtruim keerden we terug.
Sicilië dus. Met name gekozen omdat het én een heel fraai eiland is met allerlei overblijfselen van diverse culturen én omdat het ter hoogte van Noord-Afrika ligt. Daardoor mag je zeker in deze tijd redelijk weer verwachten en dat bleek ook het geval. Aangenaam zonnig met temperaturen rond de twintig graden zijn ideaal om als toerist van alles te gaan bekijken. En dat was nogal wat. We zaten aan de drukke en meest populaire oostkust. Highlights zijn daar onder meer Siracuse en Taomina, twee prachtige stadjes. Verder beklommen we de Etna, een van de meest actieve vulkanen van Europa. We kwamen tot 3000 meter, 345 meter onder de hoofdkrater. Met een gids konden we wel de wat kleinere en iets lager gelegen kraters bekijken. Een ervaring op zich en wat vooral onvoorstelbaar was, bleek de gigantische hoeveelheid lava die bij uitbarstingen door de aarde hier wordt uitgespuwd. Wat te denken immers van de 90 miljoen m3 die in 2002 werd uitgebraakt. Of de 250 miljoen m3 in 1991-1993. Wat een massa. Natuurlijk nam ik enkele lavasteentjes als herinnering mee. Dat had ik nu niet moeten doen want de douane pikte me er wel uit. Gelukkig streken ze over het hart en mocht ik het kleinood mee naar huis nemen. Wat verder opviel daar in het verre zuiden: de troep die iedereen zomaar langs de weg smijt en de chaos in het verkeer. Iedereen past de verkeersregels op zijn of haar manier toe en de Van Gansewinkels komen er volgens mij maar eens per half jaar langs. Ik heb dan ook altijd weer een goed gevoel als ik thuiskom. Want wat leven we met zijn allen toch in een paradijs. En voor al die zeurpieten die denken dat hier niks deugt en het elders allemaal zoveel beter is: ga maar eens een wereldreis maken.

5-4- 2010 Deel persoonlijkheid donor naar ontvanger hart?

De Amerikaanse psychoneuro-immunoloog Paul Pearsall onderzocht de levens van meer dan zeventig mensen bij wie een donorhart werd ingeplant. Hij beschrijft allerlei voorvallen waarmee hij meent te ontdekken dat met het hart ook een deel van de persoonlijkheid van de donor over gaat naar de ontvanger van het orgaan. Zo beschrijft hij dat een meisje van acht jaar een hart kreeg van een meisje van tien dat werd vermoord. Het meisje komt terecht bij een psychiater omdat zij wordt geplaagd door nachtmerries over de moordenaar van haar donor. Zij zegt dat zij de man kent. Na een aantal sessies besluit de psychiater de politie te waarschuwen en op aanwijzingen van het meisje wordt de moordenaar opgespoord. De man wordt veroordeeld met het bewijs dat het meisje levert: tijd, wapen, plaats, de kleren die hij droeg, wat het meisje dat hij had vermoord tegen hem had gezegd … alles wat het meisje vertelde, bleek juist.
Pearsall suggereert dat de hersenen niet het enige centrum van menselijke intelligentie zijn, maar dat ook het hart een intelligente kern is. Hij oppert dat het lichaam bestaat uit cellen die ‘informatie’ met zich meedragen. Cellen dragen die informatie elektromagnetisch aan elkaar over. Zo kan het ook dat een getransplanteerd orgaan ‘oude’ informatie blijft ‘uitzenden’.
Wat ik ervan vind? Om met mijn voormalige overbuurman te spreken: ik geloof er geen barst van…….

2010-03-22 Sport

Sinds enkele weken ben ik aan het hardlopen geslagen. Al vijf jaar ging ik trouw naar de sportschool. Daar liep ik op de loopband, zat er op de hometrainer, trainde op zo’n trapapparaat, deed wat oefeningen enzovoorts. Dat alles zorgde ervoor dat ik, naast mijn veelvuldige lange wandelingen, in een uitstekende conditie verkeer. Toch ben ik niet zo’n sportschooltype. Je staat je daar vaak zwijgend met een aantal medezwoegers af te beulen op die apparaten, intussen kijkend naar allerlei stompzinnige televisieprogramma’s. Heel wat liever ben ik buiten actief; hardlopen, fors wandelen, hard fietsen: dat doe ik liever in de buitenlucht. Daarom heb ik sinds twee maanden mijn abonnement bij de sportschool opgezegd en ben nu buiten aan de slag,. Van een goede kennis heb ik een trainingsschema gehad waarmee de conditie langzaam maar zeker verder opgevijzeld moet worden. Oefeningen doe ik thuis en als er buiten niet geracet kan worden doe ik dat thuis op de hometrainer. Het bevalt me uitstekend. Terwijl ik me eerst min of meer moest dwingen om naar de sportschool te gaan, kost het me nu geen moeite om drie keer per week de bossen in te gaan. Een verademing, zeker nu de vogels zich weer volop laten horen. Ik las vorige week dat volgend jaar de Europese kampioenschappen voor hart- en longgetransplanteerden in Apeldoorn gaan plaatsvinden. Daar wil ik bij zijn en dat is nu al een flinke stimulans om er tegenaan te gaan.

2010-03-04 Naar het theater (2)

In een persbericht van het theaterstuk dat 18, 19 en 20 maart opgevoerd gaat worden (zie vorige bericht), wordt iets meer duidelijk over de inhoud van het stuk.
L’Intrus fremdkörper 2# is geïnspireerd op het verhaal van filosoof Jean-Luc Nancy, die na hartfalen een harttransplantatie onderging.
Het is het verhaal van iemand die moet leren leven met de vreemde die zijn lichaam binnendringt. Iemand die wordt overvallen door de angst zijn identiteit te verliezen. Nancy weet van deze persoonlijke ervaring een universeel verhaal te maken. Hoe gaan wij om met het vreemde in ons leven?
Met dit gegeven gaat Het Geluid met liefde aan de haal. Een zoektocht naar het vreemdste en meest vertrouwde in ons, ons eigen hart. Een onderzoek dat ons leidt langs cardiologen, hartpatiënten, donorcoördinatoren, uitgeprocedeerden, onderbuikgevoelens en een stel Roma-zigeuners.
Het Geluid nodigt u uit voor een intellectuele prikkel, een oprisping in de onderbuik en wie weet wat uw hart nog meer zal weten binnen te dringen op de klanken van de weemoedige Balkan feestmuziek, live gebracht door zigeunerorkest Ambrassband uit Antwerpen.“Een verrassende voorstelling, die speelt in de twilight-zone tussen werkelijkheid en verbeelding. Een voorstelling gemaakt uit noodzaak, dat voel je, een voorstelling die er toe doet. Met prachtig live zigeunerorkest.”
– Guido Wevers, directeur Theater aan het Vrijthof, Maastricht

Credits

Tekst: vrij naar De indringer van Jean-Luc Nancy
Spel: Romy Roelofsen, De Ambrassband (Antwerpen), Gable Roelofsen en Ad van Gool.
Regie: Gable Roelofsen
Met dank aan: Gemeente Maastricht, Provincie Limburg, NORMA-fonds, Daniela Bernoulli, Jacobien Elffers en Judith Hofland
De productie in handen van stichting theatercollectief Het Geluid
Website: www.festivalcement.nl

2010-02-17 Opnieuw naar het theater

Nee, het houdt niet op bij Maastricht en Amsterdam. Na de voor mij zeer bijzondere theateroptredens in Maastricht en later in Amsterdam krijgt mijn theatercarrière namelijk nog een onverwacht vervolg. Op 18 tot en met 20 maart mag ik weer schitteren (nou ja, meedoen dan) met theatercollectief Het Geluid uit Maastricht. Dit keer bij het Cementfestival in Den Bosch. Daar wordt door ons dezelfde voorstelling opgevoerd als in de eerder genoemde steden. L’Intrus fremdkörper 2# is geïnspireerd op het verhaal van filosoof Jean-Luc Nancy, die na hartfalen een harttransplantatie onderging. Festival CEMENT is hét jonge makersfestival van het Zuiden met de nadruk op theater en dans. Het festival is in 1999 ontstaan vanuit de behoefte een podium te creëren voor jonge podiumkunstenaars uit Zuid Nederland. CEMENT vindt afwisselend plaats in ’s-Hertogenbosch/Brabant en Maastricht/Limburg.De voorstelling, l’Intrus Fremdkörper is op donderdag 18 en vrijdag 19 maart van 20.30 tot 21.30 uur, op vrijdag van 19.00 tot 20.30 uur. Ze vindt plaats in het Stedelijk museum, Magistratenlaan 100, ’s-Hertogenbosch. Voor kaartverkoop: zie www.festivalcement.nl.
Wie van te voren reserveert of wie een lezersaanbieding uit de Volkskrant heeft, krijgt korting, evenals mensen met bepaalde bieb of museumpassen.
Ik kijk er weer reikhalzend naar uit!

2010-02-11 Regelmatige seks halveert risico op hartaanval

Al eerder heb ik het er over gehad dat groente en fruit goed is voor lijf en leden, dat eieren weer mogen, dan nu iets anders wat eveneens gezond schijnt te zijn en nog goedkoop ook.
Mannen namelijk die regelmatig de liefde bedrijven hebben tot 45 procent minder kans om een levensbedreigende hartaandoening op te lopen dan degenen die slechts een keer per maand seks hebben of minder. Dat blijkt uit recent onderzoek. Zo werkt seks kalmerend en vermindert het verschijnselen van depressie of stress.De studie bestudeerde meer dan 1.000 mannen tussen de 40 en de 70 jaar. Daaruit blijkt dat seks een beschermend effect op het mannelijk hart heeft, er werd niet nagegaan of dit bij vrouwen ook het geval is. De onderzoekers namen ook andere risicofactoren in rekening als leeftijd, gewicht, bloeddruk en het niveau van cholesterol. Ze roepen nu dokters op mannen te vragen naar hun seksuele activiteit wanneer ze hun risico op hartziekten berekenen.

Hoewel al lang gezegd wordt dat seks goed is voor de lichamelijke en geestelijke gezondheid, bestaat er weinig wetenschappelijk bewijs dat regelmatig vrijen belangrijke aandoeningen als hartziekten bestrijdt. Het is de onderzoekers nog niet duidelijk of deze voordelen komen door de lichamelijke of emotionele effecten op het lichaam.
Hartpatiënten Nederland vroeg de mening van haar leden over het halveren van het risico op een hartaanval, door regelmatige seks. Er waren twee antwoorden waar het meest op gestemd werd. Zo geloofden de meeste stemmers niet in dit soort onderzoeken. 17% van de stemmers was blij dat ze nu nóg een excuus hebben. Daarnaast vond 16% het vreemde onderzoeken, maar de resultaten bevielen hen wel. Iets meer dan 11% was nieuwsgieriger naar de resultaten bij vrouwen. Als ik had moeten stemmen hoorde ik trouwens bij die 17 procent.

2010-01-23 Hypocriet (2 )

Inderdaad lieten ze mij bijna dood gaan op de spoedeisende hulp. Ik heb toen een klacht ingediend bij het betreffende ziekenhuis. We werden daar uitgenodigd door het hoofd van de medische dienst. Die zei me: ‘We weten dat deze afdelingen niet goed functioneren. Wij zouden graag van de spoedeisende hulpafdelingen een zelfstandige afdeling maken met aan het hoofd een verantwoordelijk arts. Om dat te realiseren zijn we afhankelijk van de medewerking van de maatschappen in ons ziekenhuis. Die hebben daar echter geen belang bij, want dan krijgen ze waarschijnlijk minder patiënten voor onderzoek. Daarom isdat een heel moeizaam verhaal.’
Indertijd in 2004 gaf de inspectie naar aanleiding van het rapport de SH-afdelingen een half jaar de tijd om orde op zaken te stellen. Er is dus 6 jaar later helemaal niks mee gebeurd: de onverantwoorde situatie duurt nog altijd voort en dit kost absoluut mensenlevens. Hier vallen een aantal van de 1200 vermijdbare doden, zoals uit officiële rapporten blijkt. Ik kan dit alleen maar betitelen als een schandalige zaak. Blijkbaar accepteert iedereen deze situatie.
En dan vind ik het helemaal hypocriet als bij de minste twijfel bij een fout van een alternatieve arts de hele medische wereld er massaal bovenop springt om deze te stenigen.
Ik blijf voorlopig bij de Belgische gezondheidzorg. Die staan in officiële rapporten op één, waar Nederland op tien staat.

2010-01-16 Hypocriet (1)

Minister Klink moet eens een keer opgenomen worden op een spoedeisende hulpafdeling. Dan komt hij er inderdaad achter dat de manier zoals daar (niet) gewerkt wordt, verbijsterend is. Hebt u ook altijd het idee dat ze je vergeten zijn als je daar in zo’n hok zit met een gordijn of deur ervoor? En steeds opnieuw tegen weer een andere arts-assistent je volledig verhaal moet vertellen? Wachttijden van een uur of zes tot acht voordat je op je plek in het ziekenhuis bent, zijn er eerder regel dan uitzondering. Je hoort het van jan en alleman.De afdelingen spoedeisende hulp (SEH) in ziekenhuizen laten te wensen over, heeft Klink nu geconstateerd. Daar komt hij erg laat achter. Arts-assistenten zijn vaak niet ingewerkt en hebben niet goed genoeg geleerd hoe ze moeten reanimeren. Wat doe je dan daar, vraag je je af!! Soms (lees: meestal) is er ’s nachts en in het weekeinde geen arts. Volgens Klink kwam men daar onverwachts achter. Hypocrisie ten top!!!
Ruim vijf jaar geleden, begin september 2004, is er al een themarapport verschenen van de Inspectie voor de Volksgezondheid, met als titel: Spoedeisende hulpverlening: Haastige spoed niet overal goed. (Zie www.igz.nl/publicaties/rapporten/2004/35559)
‘Met de spoedeisende hulpverlening in ziekenhuizen is nog veel mis’, zo viel toen te lezen. ‘De urgentie van de hulpvraag wordt niet altijd door een medisch deskundige bepaald, waardoor het risico op verkeerde inschattingen groot is. Tevens is in 25 procent van de spoedeisende hulpafdelingen de medische eindverantwoordelijkheid niet geregeld. Pas afgestudeerde basisartsen of assistenten in opleiding staan soms zonder enige ervaring op de spoedeisende hulpafdelingen.’
(wordt vervolgd)

2009-12-31 Gouden plak

Afgelopen dinsdag ben ik naar Antwerpen geweest voor de uitslag van mijn jaarlijks onderzoek. Dat heeft in november plaatsgevonden en gedurende drie dagen werd ik weer flink door de mangel gehaald.
Het was heel plezierig te horen dat alle uitslagen weer uitstekend waren.
‘Wat hebt u toch een voortreffelijke conditie’, zei professor Conraads. ‘u scoort van al onze 113 getransplanteerden op de conditietests het hoogst, ook van degene die tientallen jaren jonger zijn. Maar u dwingt dat af want er zijn er weinig die zo gedisciplineerd zijn.’
Het voelde als een gouden plak!
En dan te weten dat door mijn buikgriep ik op dat moment 6 kilo lichter was en ook weken niet getraind had.
Volgend jaar ga ik proberen mijn record te verbeteren. Ik heb al een nieuwe hometrainer besteld en spiegel me aan mijn broer die sinds twee jaar de stukken ervan af fietst en meer dan 300 watt wegfietst. Dan heb ik nog een hele weg te gaan.

Ik wens u een zo gezond mogelijk 2009 toe.

Trouwens: we zijn gecontracteerd voor drie voorstellingen in Amsterdam. Dat gaat eerste helft september gebeuren. Wellicht volgt eind van het jaar mijn internationale debuut: dan zullen we waarschijnlijk in Antwerpen te zien zijn.

Intussen heb ik echt vakantie gekregen. Ik heb namelijk afgelopen schooljaar enkele leerlingen begeleid

Geheel onbezorgd beleef de vakantie echter niet. Voor twee dagen gingen we met onze huurauto naar Granada, een van die beroemde zuid-Spaanse steden. We zouden daar onder andere het wereldberoemde Alhambra bezoeken. Maar zover kwam het niet. Op de eerste middag rondwandelend in een oude Moorse wijk van de stad schoof Nelly uit en sloeg op de grond. Daar stond ik met een gevallen vrouw!! Met (letterlijk) veel pijn en moeite zijn we daarna naar ons vlakbij gelegen hotel gestrompeld. Het was meteen duidelijk dat haar enkel behoorlijk in de kreukels lag. Daarom met een taxi naar de spoedeisende hulp van een ziekenhuis. Over chaos gesproken. Een drukte van jewelste, rennende kinderen en ook hier lange wachttijden. En niemand die ook maar één woord over de grens sprak! Niettemin werden we gaandeweg geholpen en bleken haar enkelbanden zwaar beschadigd. De enkel werd in het gips gezet. Nu tweeëneenhalve week later zit er tape omheen maar is de mobiliteit nog uiterst gering. Ik weet intussen naadloos de gedroogde uien en de olijfolie in de supermarkt te staan. Ach, zo heeft alles zijn voordelen. Het Belgische bier wist ik overigens al lang blindelings te vinden.

Lachen is gezond voor het hart

Een studie, uitgevoerd aan de universiteit van Maryland toont aan dat lachen goed is voor je hart. De onderzoekers ontdekten dat mensen met hartziekten veel minder lachen dan mensen zonder hartziekte. De studie onderzocht de humor van 300 deelnemers. 150 van deze deelnemers had eerder een hartaanval gehad of leed aan een hartziekte, de andere 150 personen waren volkomen gezond en van dezelfde leeftijd.
De onderzoekers weten niet precies waarom mensen die veel lachen gezonder zijn, maar de verklaring ligt volgens hen in het feit dat mentale stress een belangrijke rol speelt. Ouderen die stress hebben, hebben vaker last van aandoeningen aan de bloedvaten. Hierdoor bouwt er zich een grotere aanslag van cholesterol en vet op in de bloedvaten, wat uiteindelijk tot een hartaanval leidt.
De resultaten van de tests tonen aan dat mensen met hartaandoeningen over het algemeen minder humoristisch zijn. Maar het belangrijkste is dat de test aantoont dat stress een belangrijke factor speelt in je gezondheid. Opgekropte stress kan zorgen voor hartaandoeningen, hoge bloeddruk en aandoeningen aan het maag-darm stelsel.
Als je dus gezond ouder wil worden, is het belangrijk om stress te beperken en om de zonnige kanten van het leven te zien. Verplicht je ertoe om dagelijks te lachen

1. We zijn veel te veel bezig met imago (drukke, belangrijke baan, groot huis, geld verdienen, dure auto) en te weinig met onszelf.
2. Op een sterfbed zegt niemand: had ik maar meer gewerkt.
3. Wij moeten leren prioriteiten te stellen en ons leven daarnaar inrichten.
4. Als je nu terugkijkt op je leven, wat zou er dan volgen op de verzuchting ‘had ik maar …..?’
5. Mensen hebben allemaal dezelfde behoeftes; leven, leren en liefhebben.
6. Zet de televisie af en het leven aan…
7. Als bij jou alles draait om geld, ben je straatarm.

Alleen op bezoek na de nodige voorzorgsmaatregelen….

‘Mijn reddende engelen’
met links professor Conraads en rechts professor Rodrigus.
De man in het midden met dat boek ben ik. (foto Jan Appels)

De foto die groot in dagblad De Morgen stond (foto Jimmy Kets)

Vorig jaar was ik er ook te gast…..

|
De boeken zijn er…

de perfusionist bedient de hart-longmachine

• hoornvliezen: 2 tot 76 jaar
• huid: 20 tot 81 jaar
• bot- en peesweefsel: 17 tot 56 jaar
• hartkleppen en grote arteriële vaten: 1 tot 66 jaar
• nieren: 0 tot 75 jaar
• lever: 1 maand tot 70 jaar
• hart: 0 tot 65 jaar
• longen: 0 tot 65 jaar
• pancreas: 5 tot 65 jaar
• dunne darm: 0 tot 50 jaar

Don’t take your organs to heaven….
Heaven knows we need them here!

Professor en harttransplantatiechirurg Rodrigus controleerde het manuscript op medische info.

Gezondheid volgens van Dale:

Verkeren in een toestand van volkomen fysiek, psychisch en sociaal welbevinden.

Daarom wens ik u allen fijne feestdagen en een voorspoedig 2006 toe in een goede

GEZONDHEID !!

Op een gegeven moment stonden we aan de voet van een lange trap naar een klooster. 612 treden telde de helling. Je kunt je dan niet voorstellen dat je negen maanden eerder amper drie treden op kon. Nu gingen we frank en vrij naar boven, stoer fluitend nog wel, hoewel al vrij snel er enkel nog wat valse lucht hoorbaar was. Uiteraard hebben we af en toe even gerust. Want ik zorgde er – ongetwijfeld tot geruststelling van Paul en Kurt in het UZA – voor om niet boven mijn geadviseerde hartslag van 155 uit te komen. 612 treden. Het zijn er toch een heleboel…..

Ondanks alle acties voor meer donoren is het nog altijd droevig gesteld met de wachtlijsten in Nederland, zoals bovenstaande schema’s laten zien.
Zo zien we dat op 1 augustus 42 doodzieke mensen (acht procent meer dan vorig jaar) op een hart zaten te hopen. Mensen die in levensgevaar zijn en moeten afwachten of redding op tijd komt. En die redding kan bij het huidige aanbod nog lang duren. Want van 1 januari tot 1 augustus dit jaar werden er slechts 14 transplantaties in Nederland uitgevoerd: 18 procent minder dan vorig jaar. Wie dat omrekent, ziet dat bij een gelijkblijvend tempo nummer 42 pas na 21 maanden aan de beurt is. Hetzelfde kan gezegd worden van alle wachtenden voor andere organen.
Wie hen wil helpen: www.donorofniet.nl of www.nigz.nl

Bron: Nederlandse Transplantatie Stichting

De leeftijdopbouw van de Belgische donoren is, zoals zichtbaar in deze grafiek, in een reeks van jaren flink veranderd.
Zo is het aandeel van jongeren beneden 20 jaar gedaald van 21 procent in 1990 naar 8 procent in 2004. De leeftijdsgroep tot 40 jaar was in 1990 65 procent, nu slechts 35 procent.
De volgende oorzaken liggen hieraan ten grondslag:
a. minder verkeersslachtoffers
b. een betere behandeling op de intensieve zorgen
c. vaak overlijden de ernstige gevallen pas na enkele dagen of weken, waardoor organen door multi-orgaanfalen en grote hoeveelheden medicijn vaak onbruikbaar zijn geworden voor donatie.
Tegenwoordig worden wel meer donororganen gebruikt uit hogere leeftijdscategorieën. Dat heeft te maken met het feit dat ook de transplantleeftijd omhoog is gegaan.

Steeds opnieuw heb je in Nederland als argument tegen een actief donorregistratiesysteem te horen gekregen dat het aantal donoren in België in vergelijking met Nederland zo hoog is vanwege het grote aantal verkeersongevallen. Een verandering van systeem naar het Belgische model waarbij iemand automatisch donor is tenzij deze bezwaar aantekent, zou daardoor in ons land nauwelijks meer donoren opleveren.

Onzin. Weer een bewijs dat zelfs de Tweede Kamer zich over zo’n belangrijke zaak zeer slecht geinformeerd heeft.
Wat blijkt namelijk uit bovenstaande grafiek?
In België was vorig jaar het aandeel van verkeersslachtoffers slechts 22 procent van het totaal aantal beschikbare donoren. Inderdaad was dat aandeel jaren eerder een stuk hoger.
Verdere overlijdensoorzaken van de huidige donoren zijn:
1. andere ongevallen: 18 procent. Dit zijn ongevallen tijdens werk, in thuissituaties etc
2. anoxie: 4 procent. Dit zijn slachtoffers ten gevolge van zuurstofgebrek bijvoorbeeld door wurging, verdrinking of verhanging.
3. cva: 58 procent. Dit zijn slachtoffers door fatale herseninfarcten en hersenbloedingen.

Bron: Walter van Donink, transplantcoördinator UZA Antwerpen

We mogen ons geluksvogels noemen. Deze week kreeg ik nog een telefoontje van een man, wiens vrouw eigenlijk getransplanteerd zou moeten worden, er voor gescreend is, maar vanwege bijkomende gezondheidsproblemen niet in aanmerking komt, omdat doktoren het niet aandurven.
Bij zo’n boodschap is er heel wat positivisme nodig om er de moed in te houden. Toch doen, wie weet wat de toekomst nog in petto heeft!! Gemakkelijk gezegd, realiseer ik me, vanuit mijn luxe positie als getransplanteerde.
Deze week weer een niet voor mogelijk gehouden ervaring. Ik mocht bij de Nederlandse hartstichting op een bijscholingscursus voor verpleegkundigen die ging over de psycho-sociale begeleiding van hartpatiënten en hun familie, een gastles komen geven. Zo zat ik dus weer voor een groep, zonder angst te moeten hebben dat mijn ICD zou gaan vuren. Wat een fantastisch gevoel. Ik deed het daarbij met heel veel plezier. Er worden dit jaar nog twee keer van deze tweedaagse cursussen georganiseerd en ook daar mag ik mijn zegje komen doen.
Zoiets geeft me veel vertrouwen.

Totaal aantal bezoekers tot en met 28 april; 19015. Ze bekeken in totaal 73479 pagina’s.
In november waren er 5363 bezoekers , een gemiddelde van 178 per dag. In april is dat gemiddelde nog altijd 66. De laatste twee weken lagen deze aantallen per dag tussen 58 en 112.

Uit: www.home.hocnet.nl/p.stoelinga/anatomic.htm

De zucht van verlichting moet in de verre omtrek hoorbaar zijn geweest. Gisteren heb ik namelijk het manuscript van mijn boek Hartzeer voor de laatste keer gecorrigeerd. Daarna is het voorgoed naar de ontwerper gegaan en morgen gaat het naar de drukker. Een jaar werk zit er op en dat is een feit dat gevierd mag worden.
Vooral in de eindfase van een dergelijk proces is het altijd even doorbijten. Want persklaar maken betekent dat elk foutje dat je nu niet ziet, je straks behoorlijk kan irriteren, zeker voor iemand uit het onderwijs. Daarom wordt er alles aan gedaan om dat te voorkomen.
Zo vond ik een bevriend lerarenechtpaar (Hermien en Cees) afgelopen week bereid om met de rode pen in de aanslag het boek nog eens door te worstelen. Ze deden het goed, die twee, met Van Dale en het Groene Boekje naast zich op tafel. Ondanks het feit dat het door anderen al enkele keren bekeken was, kwamen er bij hen toch nog foutjes te voorschijn.
Intussen kan ik zelf het boek wel dromen. Als ik het manuscript opnieuw zou moeten typen, dan weet ik zeker dat hele stukken precies hetzelfde zouden zijn.
En nu maar wachten tot over ruim drie weken het boek klaar zal zijn. Dat is spannend, want hoewel je al wel een eerste uitdraai gezien hebt, gaat het nu om het definitieve eindproduct.

Ons moeder: 25 augustus 1919 – 30 september 2004

Hoewel Nederland en Vlaams België maar zo’n 150 jaar van elkaar gescheiden zijn geweest door een grens, is de taal in een heleboel facetten behoorlijk anders. Voor wie er oog of oor voor heeft, is het interessant om te letten op deze verschillen. Tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis in Antwerpen, deed ik dat. Zomaar enkele voorbeelden:

Ik sloeg drie leffes achter mun botten = ik dronk drie leffes.
Kommekik, hebbekik = kom ik, heb ik
Ik was fier op mun eige = ik was trots op mezelf
Ik heb er geen compassie mee = ik heb er geen medelijden mee
Dat hem het gevoel krijgt = dat hij het gevoel krijgt
Op vinkenslag liggen = wachten tot het goede moment gekomen is
Verboden toegang voor mensen vreemd aan de dienst. = verboden voor onbevoegden
Mun frankske viel nie = het kwartje viel niet
Da’s unnen hele boterham = dat is een zware klus
Wilde seffes oe gerief be elkaar doen, = wil je meteen je spullen inpakken
dan kommekik zo terug = dan kom ik zo dadelijk terug.
Zeker en vast = vast en zeker
Amai, amai = sjonge sjonge, zo zo
goesting hebben = zin hebben
kuisen = schoonmaken

Mijn boek lijkt straks op een bijzonder goed moment uit te komen. Er wordt namelijk volop onderzoek gedaan naar volwassenen met een aangeboren hartafwijking. Dat is nog een volkomen onbekend terrein. De Amsterdamse cardiologe dr. Barbara Mulder van het AMC in Amsterdam is nu bezig met een project, Concor genaamd, om daar verandering in te brengen.
In Hartslag, het magazine van de Nederlandse Hartstichting staat in het najaarnummer een interessant artikel hierover. Het project werd in 2001 opgestart. Het moet vragen beantwoorden over hoe het patiënten met een aangeboren hartafwijking op lange termijn vergaat en wat de latere gevolgen zijn van een vroegere behandeling. Van de 1400 tot 1500 baby’s met een aangeboren afwijking stierf tot midden van de jaren zestig 85 procent voor het achttiende levensjaar. Door de toegenomen mogelijkheden op het gebied van hartchirurgie bereiken nu acht van de tien kinderen de volwassen leeftijd. Het aantal volwassenen met een aangeboren hartafwijking wordt geschat op 25.000. Met daar nog eens 25.000 kinderen bij komt het totale aantal in Nederland op 50.000. Ondanks de tegenwoordige vroege behandeling van aangeboren afwijkingen blijken veel patiënten levenslang klachten te houden. De langetermijngevolgen ervan zijn grotendeels nog onbekend. Daarom beoogt het project Concor deze patiënten in kaart te brengen. Patiënten worden bezocht en er wordt bloed afgenomen. Zo hoopt men ook meer te weet te komen over erfelijke oorzaken.
Voor meer info: www.concor.net 

22 september 2004
Een uur lang was ik te gast in het programma ’t Muziekcafé op Omroep Brabant, dat iedere werkdag te horen is van twaalf tot twee. Een leuke ervaring. Om twaalf uur werden we ontvangen met broodjes en thee. Jammer, want we hadden thuis al gegeten. Arjo Kraak is een vlotte presentator, dat zullen ze bij de radio trouwens ook wel gevonden hebben.
Vroeger telde radio Brabant vier regio’s: Breda, Tilburg, Den Bosch en Eindhoven. Nu is de omroep er voor heel Brabant. Hij is sinds drie jaar gehuisvest op bedrijventerrein Ekkersrijt in Eindhoven. Daar zit men in een gloednieuw gebouw. Het programma had nog een Beekse inbreng: Bart van Hoof zat er achter de knoppen.
Onderwerp van gesprek was de huisartsenpost en de afdeling spoedeisende hulp. Nou, ik heb er nu genoeg tijd aan besteed.
Wilt U de artikelen lezen waarover het hier gaat: klik dan hier

terug naar de gewone afdeling F3. Overal zie ik paars en blauw van de bloeding.

oorzaak van de ellende is veel te veel ontstold bloed. Veroorzaakt door het spuiten van fragmin, wat dubbel zo sterk blijkt dan fraxiparine en daarom hooguit éénmaal per dag gebruikt mag worden. Omdat ik in België gelegen heb, moet ik in quarantaine. In totaal krijg ik zeven zakken bloed bij. De eerste dagen met een hemaglobinegehalte van vier voel ik me bek en bekaf.

pijn niet meer uit te houden. ’s Middags opnieuw huisartsenpost gebeld. Kan namelijk niet meer met eigen auto naar ziekenhuis. Men weigert te komen. ‘Pak maar een paracetamol’. Na heel lang volhouden van ons Nelly komt er dan eindelijk een arts. Die bestelt meteen een ziekenauto. Om kwart voor vier ’s middags op ehbo afdeling.
Daarna onverantwoord lang wachten. Pas om kwart over elf ’s avonds komt er actie. Ik ben weer vreselijk verzwakt en heb volop last van ritmestoornissen. Naar intensive care.

toenemende pijn in mijn lies. ’s Middags kan ik amper lopen. Naar spoedeisende hulppost in het Elisabethziekenhuis. Al weer snel naar buiten: het is niks, pak maar een paracetamol……
’s Avonds de centrale huisartsenpost gebeld. Pijn wordt ondraaglijk. Zelfde conclusie: het zal een spiertje of zenuw zijn. Dus: neem maar een paracetamol.

Ik vier mijn verjaardag in het ziekenhuis. Dat is volgens mij al voor de vierde keer in mijn leven. Eenmaal in het Antoniusziekenhuis in Nieuwegein, eenmaal in het Elisabethziekenhuis in Tilburg, een keer in het azM in Maastricht en nu in Antwerpen. Mijn vriendinnetje Fatima, een alleraardigste Marokkaanse verpleegster, heeft er zelfs een kus voor over. Dat maakt de dag een heel eind goed.

na een vreselijke nacht ’s morgens opnieuw maagonderzoek. Tijdens het onderzoek krijg ik een ernstige ritmestoornis. Op het moment dat de maagslang eruit gaat vuurt de icd en vlieg ik omhoog. Dat komt telkens omdat alle spieren ineens samentrekken.
Heel de dag is men ontzettend voor me in de weer. Ik krijg veel onderzoeken om te kijken hoe de bloeding gestopt kan worden. Op het moment dat ik ’s middags teruggereden word naar mijn kamer, vuurt de icd opnieuw. Ik ben zo bekaf dat ik het liefst de ogen zou willen sluiten
Daarom word ik naar een medium care afdeling gebracht, waar men mij beter in de gaten kan houden. Daar krijg ik twee maal een shock. Nelly is er bij en weer moet zij dit doormaken. Ontzettend zwaar voor je partner!! Alle artsen vinden na vier shocks op één dag dat de grens voor een mens bereikt is. Ik word naar de intensive care gebracht. Volop toeters en bellen aan me.

Vandaag voor de eerste keer naar het UZA, het universitair ziekenhuis Antwerpen. Na de eerste screening in het azM in Maastricht eind februari heb ik me daar aangemeld om er getransplanteerd te worden. Tot verrassing van het azM, want die doen alleen ‘zaken’ met het Dijkzigt in Rotterdam.
In Antwerpen een eerste gesprek met professor Conraads, hoofd van de transplantatiecardiologen. Een buitengewoon aardige vrouw, waar we (Nelly en ik dus) ons direct bij thuis voelen.

volgende pagina